APOLOGY ACCEPTED

 

I’ll be Pocahontas and you ‘ll be George Bush. Dat komt er van als de kat van huis is. Bij Yes we Can’t lijken we per ongeluk achter de coulissen van een uit de hand gelopen Shakespeare-repetitie beland te zijn, maar het is wel degelijk de rode zaal van deSingel en de verantwoordelijke William is er eentje van deze tijd.

Forsythe jongleert met een schijnbaar je-m’en-foutisme en toont ons bewust de truken van het episch theater. We voelen enige vervreemding: het carnaval is doordrenkt met perfecte attitudes en grand jetés om u tegen te zeggen. De billen op het podium zijn tot veel meer in staat dan wat de joggingbroek die hen versiert doet vermoeden. Wie doorheen de klucht kijkt kan tussendoor op adem komen en herkent de elegantie in het apenpak.

De chaos is een amusant geheel: de zaal lacht met de katten van Fabre, de sneeuw van Pina Bausch en de zwarte sensualiteit van Decouflé. Zelfs Anna Teresa De Keersmaeker hoort binnen dit geheel thuis in zoiets als de middeleeuwse Canterbury Tales.

Forsythe doet zijn compagnie struikelen over de kunst van het verleden. Try Again. Fail Again. Fail Better. Apology Accepted.

 

Flo Van Deuren voor TheYoungOnes