Voor NoAarchitecten neemt architecturaal Vlaanderen een dag vrij, zo blijkt. Studenten, docenten, collega’s, en meer zakten af naar deSingel. Je kon over de koppen lopen. Naarmate het startuur dichter kroop, vulde de blauwe zaal zich. Geroezemoes mengde zich met chaotische jazz die zich door de speakers wurmde. De lezing van Stephan Bates over het Belgische architectuurbureau was voor de start al een succes.

De lezing samenvatten is onmogelijk. Eén kenmerk van het werk van NoA kwam echter vaak ter sprake: een speelse en tegenstrijdige complexiteit. Zo sprak Christoph Grafe, directuur van het VaI, over ‘eclectische’ doch ‘trefzekere’ architectuur en meent hij dat NoA de ‘wereld als een verzameling d’objets trouvées’ ziet. Ook Stephen Bates, gekend van SergisonBates uit Londen, spreekt met veel lof over de architecturale Belgen. Zo haalt hij de ‘carefully careless junctions’ aan van het stadhuis in Menen. Met veel lof spreekt men over experimentele, speelse, tegenstrijdige, ernstige, trefzekere, … architectuur van NoAarchitecten.

Een zicht op de tentoonstelling van NoAarchitecten

Het is echter vreemd om een collega, Stephen Bates, over het werk van NoAarchitecten te horen praten. Hij levert allerhande inzichten in het werk van NoA, maar ze zijn niet rechtstreeks: het zijn de inzichten, interpretaties van een ander, gehaald uit het werk van België’s bekendste architecten. Bates spreekt met veel liefde, veel aandacht voor, en veel inzicht in het werk van NoAarchitecten maar er ontbreekt iets: het inzicht in, de aandacht voor, en de passie van de oorspronkelijke makers.

Maar goed, Bates werktte samen met 1 van de leden van NoA, dus zal hij hun werk dieper begrijpen dan mezelf, of niet?

Maar goed, NoAarchitecten vroeg Bates om de lezing te geven en de tentoonstelling te openen, dus vertrouwden ze op zijn kunnen om hun werk uit te leggen, of niet?

Desalniettemin popelde ik toen Philippe Vierin het podium besteeg en het woord nam. Hij ontkrachtte geen van Bates’ stellingen, voegde niets toe of moest geen extra uitleg voorzien. De visie van Stephen Bates sloeg kennelijk de nagel op de kop en NoA vierde feest: met een kort dankwoord opende Philippe de reeds drukbezochte tentoonstelling. En wat een tentoonstelling. Daar waar architectuurfans misschien maquettes verwachten, bouwde NoA en het VaI een reeks installaties op met spiegels, foto’s en allerhande attributen. De complexiteit waarover zowel Grafe als Bates over spraken komt tot zijn recht. Bezoekers kunnen zich, ietwat letterlijk, laten onderdompelen in een spel met spiegels, afbeeldingen, een houten constructie en meer.

Het publiek na afloop

about the author: Tomas

“I wouldn’t recommend sex, drugs or insanity for everyone, but they’ve always worked for me”, heeft Hunter S. Thompson gezegd. Eens geïndoctrineerd door mijn opleiding werden theater, film en literatuur mijn drug. Eén nuance: de grens hoeft geen limiet te zijn. Het hoofdpersonage Raoul Duke is het toonbeeld van journalistiek onder invloed van psychedelica en het levert iets zinderends op; het mag eens wat anders zijn dan standaardprut, gevormd volgens dé regels van de goede smaak. Grote woorden voor de kleinste van de hoop, uit één of ander ‘boerengat’ in Antwerpen. Waarom niet? Chaos kan mooi zijn en het incoherente subliem. Ik kan zoveel zien als ik wil in theater, film en literatuur en ik dring de objectieve waarheid niet op, zoals een nieuwe Messias. Volgens het motto “Go with the Flow” is het niet begrijpen ook amusant. Probeer eens geen opbouw te zoeken en laat het maar gebeuren.