Hedendaagse dans zou niet hedendaags zijn als er niet af en toe een experiment bij kwam kijken. Daniel Linehan vond dat het tijd was om een dansvoorstelling te tonen vanuit het perspectief van de danser zélf. Zo gezegd, zo gedaan. In ‘Gaze is a Gap is a Ghost’ creëerde Linehan met behulp van een camera en drie danseressen een video-opname waarin de toeschouwer de kans krijgt om in het hoofd van de danseressen te kruipen. Naast deze projectie kijk ik naar diezelfde danseressen die live op het toneel bewegen op het ritme van hun eigen stem, flirtend met de grens van herhalingen, zoekend naar de intensiteit van hun bewegingen. De combinatie van de registratie van de camerabeelden en het live-aspect vormt een boeiende spanning omdat de performers in het keurslijf van een strakke timing moeten overtuigen.

Linehan maakt gebruik van een simpel decor, het toneel staat gevuld met kartonnen dozen. De abstractie en de eenvoud van dit beeld zouden tot vele mogelijkheden kunnen leiden. Jammer genoeg zoekt Linehan de handeling van de performers in andere attributen die langzaam maar zeker de scène vullen. De danseressen verliezen zich in handelingen met muntjes, kopjes, een waterkoker, een sleutel, een cadeautje en een suikerklontje. Omdat ik geen betekenis aan deze voorwerpen kan schenken brengt dit een afstand teweeg. Waar mijn nieuwsgierigheid naar de belevingswereld van de performers moet worden geprikkeld, gaat ze verloren. De opsmuk maakt niet zoet.

Waarom pepert Linehan de voorstelling niet meer door een focus naar een verrassende, onverwachte en opwindende choreografie? Hij geeft wel een aanzet. Hij laat zijn danseressen bizarre en verfrissende dingen doen door hen te laten bewegen op gekke stemgeluiden, zijn timing leunt tegen de perfectie aan en hij tast moedig grenzen af naar de spanning van een herhaling en het origineel variëren in ritme.

Een paar klontjes minder rekwisieten zouden niet leiden tot een light-versie, maar juist naar een intensere beleving waarbij de toeschouwer minder vrijblijvend de performers volgt. Een toevoeging van drie pikante, Spaanse pepers zouden mijn tong helemaal verbranden.

about the author: Julie

Een goed kunstenaar leert ons het leven beter te bespelen. Laatst kreeg ik in de nieuwe roman van Arnon Grunberg weer een tip: bekijk het leven als een hobby. Alsof een hobby iets plezierigs, eenvoudigs of ontspannends is. Hobby’s geven mij stress. Als 8-jarig meisje was ik diep bedroefd omdat ik die gele tennisbal niet binnen de witte lijnen kon smashen. De tennisleraar raadde mijn moeder aan om een bezoek te brengen aan de oogarts, maar met mijn zicht was alles méér dan in orde. Op zondag stond ik met een pruillip baseball te spelen bij de scouts. Ik hield niet van dat lelijke uniformrokje, waarin mijn magere meisjesbenen steeds bevroren. Tijdens de tekenles tekende ik 2 jaar lang dezelfde afgrijselijke paradijsvogel die ik had afgekeken van mijn buurmeisje, wegens gebrek aan inspiratie. En op salsales leed ik onder ongewenste intimiteiten van mijn bezwete, langharige danspartner waardoor ik geen enkel danspasje correct kon uitoefenen. Sorry, Grunberg, voor mij is een hobby het ideale voedingssupplement om onzekerheden aan te zuiveren. Ik doe niet mee. Maar als trouwe dienaar blijf ik hongerig op zoek naar tips voor een beter leven. Ik laat ze jullie zeker weten.