Een speelvloer met een omgevallen boom, enkele stoelen en wat acteurs. Dit is de arena waarbinnen Thibaud Delpeut schitterend Millers Al Mijn Zonen opvoert. Het is een complex familiedrama, waarin liefde en leugens, ontdekkingen en onwetendheid centraal staan.

Een korte schets: Joe Keller en zijn zakenpartner verkopen defecte vliegtuigonderdelen aan het leger. Eén van zijn zonen, Larry, zou hierdoor gestorven zijn, net zoals 21 andere piloten. Zijn vrouw, Kate, gelooft nog in Larrys terugkeer. Chris, de andere zoon, wil met Ann, Larrys vriendin en dochter van Joes zakenpartner, trouwen: men moet immers verder na de dood.

De familierelaties zijn niet rooskleurig. Er borrelt woede, frustratie en ongeloof. Er wordt met vuur en passie gespeeld, in het verhaal en op toneel. Roeland Fernhout (Chris) speelt met overgave, wanneer de storm – letterlijk en figuurlijk – boven hem en zijn vader losbarst: een moddergevecht nabij het gedenkteken voor zijn broer. Larrys symbolische graf wordt Joes figuurlijke begraafplaats: voor Chris bestaat zijn vader niet meer. De pot kookt niet over, hij knalt uit elkaar. Een apotheose om U tegen te zeggen.

Spijtig genoeg ook een vals einde om U tegen te zeggen. Wat volgt is de afronding van het verhaal. De waarheid komt aan het licht: Ann, Joe en Kate wisten het maar zwegen. Een vader die piloten de dood in joeg om zijn zoon een goede toekomst te geven. Leer daar maar mee leven als familie en als zoon.

about the author: Tomas

“I wouldn’t recommend sex, drugs or insanity for everyone, but they’ve always worked for me”, heeft Hunter S. Thompson gezegd. Eens geïndoctrineerd door mijn opleiding werden theater, film en literatuur mijn drug. Eén nuance: de grens hoeft geen limiet te zijn. Het hoofdpersonage Raoul Duke is het toonbeeld van journalistiek onder invloed van psychedelica en het levert iets zinderends op; het mag eens wat anders zijn dan standaardprut, gevormd volgens dé regels van de goede smaak. Grote woorden voor de kleinste van de hoop, uit één of ander ‘boerengat’ in Antwerpen. Waarom niet? Chaos kan mooi zijn en het incoherente subliem. Ik kan zoveel zien als ik wil in theater, film en literatuur en ik dring de objectieve waarheid niet op, zoals een nieuwe Messias. Volgens het motto “Go with the Flow” is het niet begrijpen ook amusant. Probeer eens geen opbouw te zoeken en laat het maar gebeuren.