Helaas kwam de auteur net te laat aan in deSingel waardoor hij meteen van zijn uitgestippelde parcours moest afwijken. Steven De Foer zou zijn tijd nemen voor zijn gesprek met publiek over de super(film)sterren van nu die we binnen vijftig jaar zijn vergeten, maar ik zou het niet meemaken. Ach, wie heeft er ook eeuwige roem nodig. Geef mij maar een rustig grafje waarin ik me niet steeds moet omdraaien om te gaan spoken: “are you talking to me? ” Zou Robert De Niro er om malen dat hij op zijn oude dag, als zijn botten kraken en de aftakeling bijna voltooid is, niet meer wordt herkend door de toekomstige jeugd van tegenwoordig? Toch had ik mijn filmgeschiedenis graag wat bijgeschaafd en had ik spijt van mijn ommetje langs een frietchinees dat nog zwaar op de maag lag. Ik had evengoed op het pleintje met verregende foodtrucks kunnen gaan staan.

Op mijn snelle pad richting muziekstudio plofte ik dan maar neer op de witte stoelen midden in de doorgang, of noem het een druk kruispunt, tussen muziek- en theaterstudio, champagnebar en grand café. Daar stond iemand op een wankel podium te wankelen op haar wankele dunne (maar prachtige) hakkenschoentjes. Plan B is voor Nele Needs A Holiday haar droomplan A opgeven, niet beroemd worden, geliefd door haar mam of een man en op zoek gaan naar haar voorlopig onbestaande kinderwens. Ik zou haar willen toeschreeuwen dat de perfecte vrouw van tegenwoordig een carrière toch kan of moet kunnen combineren met drie kindjes en een metroman. Beroemd werd ze in Vlaanderen in Iedereen Beroemd waar ze wekelijks leuke teksten verzon die ze zong onder begeleiding van haar hippe ukelele. Ze had deze avond net een nieuw instrument en vroeg zich luidop af of het voor de mensen een leuk geluid is als je een ukelele de hele tijd moet bijstemmen. Ik kon het niet laten om te denken: Produceert een ukelele überhaupt wel een leuk geluid? Nee, ze moet het hebben van haar teksten en humor en gelachen heb ik. Ik was ook ooit een Fiercely Fucker on the First Date en de ietwat platte dronken vrouw (de avond was nog maar net bezig en de mensen hadden zich al bezat) op de eerste rij duidelijk ook. Ik herkende zelfs de vier akkoordjes die FFFD vormen. Een lach dus, de traan was er ook. Is Nele Van Den Broeck ook een goede actrice of liet ze echt een traan toen ze over houden van één iemand zong. Speelde ze bewust fouten in het lied over falen? Speelt ze haar onzekerheid en koos ze bewust deze wankele (prachtige) schoenen? Ofwel heeft deze meid haar weg nog niet gevonden, ook niet in Londen, ofwel speelden de omstandigheden niet in haar voordeel? Potentieel was er, maar ik zou haar graag eens als standvastige, zelfzekere en mature frontvrouw zien, en waarom niet met een paar goede muzikanten achter zich? Hé Nele, ik speel gitaar, vrij goed zelfs!

Ik blijf even ter plekke plakken voor Ozark Henry. Achter mij slibben de rijen dicht. Een vrouw vraagt aan haar man of hij wel zal zingen want er staat ‘lezing’ in het programma bij Ozark Henry. De mensen die komen om naar zijn muziek te luisteren hebben pech, ik geluk. Hij houdt een mooi betoog om muziek terug ‘juist’ te beluisteren. Minstens op een radio, stereo-installatie of cd-speler en niet digitaal via al die lege kanalen. Je proeft een goede wijn ook niet in een plastiek bekertje. Live luisteren is natuurlijk het aller-aller-beste. Ik ben volledig akkoord.

Tijd om foto’s te gaan kijken. Ik laat bewust het grote migratiedebat aan me voorbijgaan (wat een titel trouwens). Ik heb geen nood om te luisteren naar een aantal mensen die ieder voor zich denken dat hun mening over zoiets de juiste is (en kan boeien). Er is zelfs een provocerende Nederlandse stem uitgenodigd. Nee, bedankt. Nee, ik word wel warm van de warmte van het gewone volk, mensen die giften doen, eten brengen, dekens en tenten gaan afgeven. Hun hart spreekt en ze houden hun mening voor zich. Michiel Hendrycks dus, gepassioneerd mens die van het ‘kleine’ medium fotografie houdt zoals hij van reizen houdt. Iedere foto krijgt een fijne anekdote mee. Hij geeft zijn geheimen prijs. Een beeld zegt meer dan duizend woorden dus zijn foto’s beschrijven heeft weinig zin. Hij had het publiek op zijn hand en kwam op dreef toen zijn tijd alweer op was. De man was echter met geen stokken van het podium te krijgen. Zaallicht ging aan en hij werd enthousiaster en liet nog drie foto’s zien met bijhorende grap en grol. Zijn micro werd uitgezet en hij liet nog twee foto’s zien die absoluut niet mochten ontbreken. Hij besefte niet dat hij mijn vooraf zo minutieus uitgestippelde plan aan diggelen sloeg. (ook voor mij dus plan B, Nele) Samen met een tiental andere mensen konden we enkel nog de theaterstudio in met chloroform, een doek, en een koevoet om de onherroepelijk gesloten deuren open te krijgen en de wachter te verschalken. Geen ‘the autumn company’ voor ons. Tom Lanoye en Els Dottermans waren natuurlijk ook al begonnen en waar in deSingel zou je in godsnaam die koevoet kunnen vinden. Een dood moment volgde voor een hoop mensen dankzij een niet zo hoge standaard van organisatie. Ik hoorde iemand aan de toog (ook ik ging me dan maar wat bezatten) zeggen dat alles te kort duurde en dat telkens iemand of een debat op dreef geraakte het alweer moest eindigen.

Ik had het gehad. Mijn reis zou me nog langs Eva Mouton en Lectrr brengen, de huiscartoonisten waar mijn gemoed terug wat beter van werd. Ik zag Lectrr iemand onder een krant bedelven, ik zag een vrouw die zei: “ik hou van appels.” Dat is een risico bij Lectrr. Heb ik gelachen met de getekende appel die ze kreeg (i.p.v. een mooi portret). Hij had zijn cabine ingericht met camouflagenetten en andere attributen om een Charlie Hebdo situatie te vermijden. De lange rr op het einde van Lectrr heeft hij gekozen omdat hij houdt van de manier waarop Gentse meisjes die uitspreken. Ik geloof dat hij graag iets te drinken had gehad. Ik dacht: Iemand, breng die man een pint! Laaf de dorstige.

Eva Mouton had een voornamelijk vrouwelijk publiek en had het gezellig gemaakt. Ik hoorde haar telkens bij het te tekenen onderwerp op zoek gaan naar iets persoonlijk om te tekenen in een poëzieboekje. Ik hoorde haar tegen een onderwerp vertellen dat ze vrouwen tekenen makkelijker vindt dus ben ik maar niet gaan aanschuiven voor een eigen portret.

Was dit het dan? Ik liep nog even binnen in de rode zaal waar net een debat ging beginnen over het spanningsveld tussen journalistiek en politiek. Een verhaal zonder einde natuurlijk. Beide media zijn afhankelijk van publieke aandacht. Beide zijn dus schuldig aan hijgerigheid en sensatiezucht. Beide kunnen niet zonder elkaar. Echte verwijten kwamen er niet. De spelers tutoyeerden elkaar. Mevrouw Homans vroeg zich even af waarom er bijna alleen lelijke foto’s van haar verschenen en vond dat vaak de koppen van artikels te sensatiegericht zijn (maar niet bij jullie krant hoor). Ivo Belet wilde wel wat meer aandacht voor Europa en niet enkel in crisistijden als nu. De integere journalisten van de Standaard verdedigden waar nodig en wezen de politici er even op dat ook in hun vakgebied sensatiezucht heerst met de nodige lekken en boude uitspraken erbij. De man naast mij deed zijn dutje nadat hij licht geïrriteerd het rumoer van buiten weerde door de deur te sluiten. Na dit non-debat moest het echte feest nog beginnen met een filmpremière, de rockgroep Arsenal en een leger deejays maar ik besloot er de brui aan te geven na een teleurstellende avond. De standaard mocht gerust wat hoger.

Een trouwe lezer!

about the author: Jan

Prelude Hij speelt muziek die zich afspeelt in een dorpje aan de Maas. Hij hoort een scene op een voetbalplein. De zon schijnt door de regen heen en hij houdt een laatste bal uit het doel. De geuren die uit moeders keuken opstijgen, doen hem hunkeren naar de warmte en liefde van het huis binnen. Rustig en kalm speelt hij de melodie van zijn zus die zingt, het ritme van een kleine broer die met de autootjes speelt, de harmonie van zijn ouders die werken in de tuin. Hij speelt een steeds terugkerend thema van de geur van de boomgaard achter het huis en een wandelende baslijn uit de jeugdbeweging. Hij speelt het majeur eindakkoord en daarna is hij rust. Hij draait het blad om. Fuga Het thema neemt hem mee naar een zorgvuldig geregisseerde onrustbarende wereld. Het contrapunt dringt zich op. Dissonanten wekken herinneringen aan een wespenangel en een nat bed bij het wakker worden op. Met tranen in de ogen herbeleeft hij in de doorwerking het sterven van een grootvader. Een modulatie doet hem schommelen in de donkere wereld tussen pesten en gepest worden. De minder frequente consonanten geven hem slechts even respijt, maar maken het ravijn van de door elkaar kronkelende thema’s van zijn onzekerheid en teleurstellingen nadien des te desastreuzer. Het thema komt een laatste keer allesvernietigend boven alle stemmen uit en hij is onrust. Hij draait het blad om, slikt even, ontspant zijn spieren en herhaalt uit het hoofd enkele passages uit de prelude.