Nog net op tijd voor Kerstmis, in het beste geval toch nog steeds een tijd van religieuze beleving, toonde Amanda Piña met haar laatste voorstelling hoe de dans haar origine vond in die religieuze beleving van de mens. Et vice versa.

Door middel van de meticuleuze studie van een aantal (bijna) verloren gewaande dansen uit de godganse wereld, raakt zij aan iets universeels; een ontvankelijkheid die de mens zich veelal niet meer schijnt te kunnen herinneren.

De dansen in kwestie dragen veelal namen die (al dan niet expliciet) verwijzen naar natuurfenomenen zoals vuur, vlinders en de zonsondergang, en deze titels zijn programmatisch omdat zij een bevestiging zijn van de mens als onderdeel van de natuur. We spreken hier van een tijd waarin geen sprake is van vervreemding. En met tijd bedoel ik niet zozeer een chronologisch aan te duiden periode, maar eerder een soort schaduwtijd naast de loop van de geschiedenis. Een recente essaybundel van Jo Coucke over het werk van Jan Fabre heet ‘In de Luwte van de Tijd’ en ik denk dat het die luwte is waarover ik het heb.

Dans is hier, naast een technische disciplinering van het lichaam, ook het overstijgen van die discipline om dat lichaam open te breken tot de ontvankelijkheid die ik reeds noemde. Volgens Lactantius vindt het woord religie haar etymologische oorsprong in het woord religare wat ‘opnieuw binden’ betekende, en het is die verbinding die aan de basis schijnt te liggen van al deze dansen. De verbinding met de natuur waarvan wij deel uitmaken maar ook met de mensen die samen met ons de dans uitvoeren, en evenzeer met die mensen die de rol van toeschouwer durven aannemen.

Ik bemerk bij mijzelf het gevaar te vervallen in een al te vaag new-age-idioom waarvoor ik mezelf (en de eventuele lezer) wil behoeden, en geef daarom blijmoedig toe dat woorden veelal tekortschieten om te omsingelen wat dans veel directer weet uit te drukken. Sta mij dus toe af te sluiten met de verzuchting dat religie zoveel vreugdevoller zou zijn als wij haar maar meer zouden dansen.

(geschreven naar aanleiding van de voorstelling Dance and Resistance – Endangered Human Movements Vol. 2 van Amanda Piña en Daniel Zimmermann)

about the author: Michael Van Remoortere

Michaël (geboren in een jaar met dertien manen) is geschoold in de theaters en cafés van Antwerpen en 'aanpalende heerlijkheden' en zoekt in elke kunstuiting naar een manier om betekenis te geven aan de beelden die hij ziet, maar veelal niet begrijpt. Op zoek naar een taal die zichzelf durft te verraden, worstelt hij met zijn persoonlijke geschiedenis en die van de K/kunst. Hij werk aan zijn eerste avondvullende theatervoorstelling 'Het Offer' die in april 2016 in première gaat en zijn eerste roman 'De Zondeval' die in het voorjaar van 2017 moet verschijnen. De gedichtenbundel 'Hooglied voor een Hoer' is binnenkort beschikbaar in de betere boekhandels.