The Young Ones

MENU
  • Verslagen
    • Video
    • Tekst
    • Foto
    • Illustratie
  • The Young Ones
  • Contact
  • Partners
  • Neem deel
  • Home
  • The Young Ones
  • Partners
  • Facebook
  • Email me
  • 26 augustus, 2020 • 213

    Michiel Vandevelde -interview

  • 12 juni, 2020 • 638

    Portret Kunstsite Juni 2020

  • 5 maart, 2020 • 903

    The Good Life

  • 24 januari, 2020 • 957

    Filarmonica della Scala olv. Riccardo Chailly Beethoven

  • 23 januari, 2020 • 755

    “Backstreet’s back, alright!”: BaqueStriBois – enkele...

  • 15 januari, 2020 • 962

    BaqueStriBois: een gesprek met José...

  • 6 januari, 2020 • 1989

    MiXmass Behind the scenes met Eefje de Visser

  • 26 augustus, 2020 • 213

    Michiel Vandevelde -interview

  • 12 juni, 2020 • 638

    Portret Kunstsite Juni 2020

  • 5 maart, 2020 • 903

    The Good Life

  • 24 januari, 2020 • 957

    Filarmonica della Scala olv. Riccardo Chailly Beethoven

  • 23 januari, 2020 • 755

    “Backstreet’s back, alright!”: BaqueStriBois – enkele impressies

  • 15 januari, 2020 • 962

    BaqueStriBois: een gesprek met José Ramón Hernández & Yohayna Hernández

  • 6 januari, 2020 • 1989

    MiXmass Behind the scenes met Eefje de Visser

  • 18 september, 2019 • 1371

    Les Damnés – of hoe theater in de ziel snijdt.

  • 17 september, 2019 • 1443

    Anne Teresa De Keersmaeker, een dodecaëder

  • 17 juni, 2019 • 1446

    Pina Bausch 1980 “I have never seen one”

  • 15 juni, 2019 • 1106

    1980 – Een stuk in de tijd

  • 7 mei, 2019 • 1159

    “Ik dacht dat ik gemaakt was voor het rockersleven”: een gesprek...

  • Gabriela Carrizo na de laatste voorstelling van Peeping Tom – 32 Rue Vandenbranden

    10 juni, 2018 • Geen categorie • 2432

     

     

    Na de laatste voorstelling van 32 Rue Vandenbranden zit Gabriela Carrizo met Young one Kleo en Lisa in de tuin van deSingel.

    Haar reactie is mooi wanneer ik haar vertel dat vriendinnen van mij van hun sokken geblazen waren twee avonden voordien.
    Ze hadden het gevoel dat ze nog veel te verwerken hadden. Ze gaan met een “rugzak”naar huis (die tevens prachtig in beeld werd gebracht tijdens de voorstelling). Wat zien we als realiteit? I know, I don’t know. 
    Is ze zich bewust van het feit dat haar toeschouwers achteraf heel wat te verwerken hebben?

     

     

    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/06/PEEPING-TOM-kk.mp4

     

    Young One Kleo werkt aan een interessante interpretatie van het volledige interview.
    Uitkijkend!

    Read More »
  • Swim With The Current 7 en 8 juni

    4 juni, 2018 • Geen categorie • 1076

    Ja het is al bijna zo ver. Deze week worden we in Antwerpen verwend. 
    Onze ogen geven we vrij, onze oren geven we… 
    ja wat? 
    Een gròte verrassing. 
    Voor mij toch. Want ik kijk al maanden uit naar dit festival. 
    Alleen luisteren, zonder daarnaast met iets anders bezig te zijn, lijkt zeldzaam te worden en dat is net waar ik zo naar uitkijk. 
    Multitasking it is.
    Al een week lang luister in pianoconcerto’s van Mozart in mijn auto. Ze brengen mij tot rust in het verkeer.

    Maar ook dan: Multitasking. Ik stel me wel eens de vraag of Mozart dat gewild zou hebben. 
    66% van onze generatie ( ik spreek over generatie Y, iedereen tussen de 15 en 32) luistert nog steeds vaak naar radio. Meestal via een streaming dienst of in de auto. De ouderwetse radiospeler (is dit überhaupt nog een woord? 😉) heeft zijn beste tijd gehad!
    Ik lees wel eens dat muzieksmaak in het algemeen meer ‘omnivoor’ geworden is. Leeftijd, geslacht of opleidingsniveau hebben steeds minder invloed op onze voorkeur voor genres. Vroeger was er een duidelijke relatie tussen bijvoorbeeld opleidingsniveau en de muziek(genres) waar naar geluisterd werd. Het internet zorgt vandaag dat het verspreiden, delen en liken van muzieklinks razend snel gaat. 
    1. We luisteren gemiddeld 4 tot 8 uur muziek per dag. Dat is veel (meer dan voorgaande generaties!), en is te danken aan punt 2:
    2. We luisteren het liefst via onze smartphone, omdat we hiermee ‘on the go’ kunnen luisteren en het gemakkelijk kunnen combineren met andere activiteiten (op onze telefoon). Muziek is onze partner. De meest intieme partner waar we het liefst alles tegelijk mee willen doen. 
    3. Onze generatie gebruikt muziek om meer energie of motivatie te krijgen, cijfertjes bewijzen dat met 90% . Denk aan het doorzetten tijdens een loopje, of de zware (af)was; onze favoriete artiesten slepen ons erdoorheen!

     

    Deze week geloof ik dat Swim With the Current, ons zal vervoeren.
    Dat belooft de titel alvast.
    Niet via een medium maar rechtstreeks en levendiger dan live!

    Meedansend op de geluidsgolven in de grote oceaan van nieuwe muziek.
    Ik kijk er naar uit die oceaan te verkennen.
    Vrijdagmorgen zal de wekker vroeg gaan, maar het visje gaat zich donderdagavond lekker niets van aantrekken.

    Absoluut op mijn lijstje:
    • Don 7 juni       Khruangbin (US)  /   Danny Blue and the Old Socks (BE) /   Halo Maud (FR)
    • Vrijdag 8 juni Faces on TV (BE) / Tops (CA)
    • Zaterdag 9 juni ROOM II HOSTED BY VIOLENCIA HOST Prince K. Appiah

    + De aanwezigheid van Violencia in het programma.
    Hieronder een k toelichting van Matthijs Spittel (27), tijdens de Violencia Finale in de Arenbergschouwburg op 17 maart 2018.

     

    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/06/Compilatie-Violencia-deSingel.mp4
    Read More »
  • Simon McBurney – The Encounter ***PUBLIEKSREACTIES

    11 mei, 2018 • Geen categorie • 1943

    Na de voorstelling op donderdag 10 mei verzamelden Kleo Van Ostade en Lisa Deckers verschillende impressies van het publiek.

    De voorstelling is nog te zien om vrijdag 11 mei en zaterdag 12 mei.

    De boeiende reacties zijn hieronder te bekijken.

    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/05/THE-ENCOUNTER-Lage-resolutie.mp4
    Read More »
  • Over een voorstelling die ik zelf niet zag! * Majakovski/oktober – De Warme Winkel

    1 april, 2018 • Geen categorie, Tekst • 1165

    Ik zie hem al liggen, Majakovski, op een tafel in het midden van de scene, bleek en dood, hij ligt daar als een ets uit de Russische iconografie, in bloederig rood, geschilderd door De Warme Winkel. Een spot is op hem gericht. We waren net nog getuige van zijn laatste, zijn allerlaatste brief. Deze viering van de dood van een revolutionaire held wordt ingeleid met een muzikale en kleurrijke ouverture.

    “oorstreling, woordmuziek – Ik zag ze nooit als taak.” (Majakovski)

    Overal is er spanning voelbaar, zowel in de zaal als op het podium. Is het verering of verkrachting van Majakovski’s oevre? Welke frictie(s) zoeken de makers eigenlijk op? Stellen ze het flamboyante karakter van de auteur in vraag met al die basten en borsten? Of willen ze louter provoceren? Het wordt helaas niet duidelijk waarom de makers kiezen voor al dat vrouwelijk (en minder mannelijk) bloot. En dat is vreemd in deze gevoelige tijden. Zoveel naakt op dinsdag zijn we niet gewoon. Zoveel naakt op dinsdag is niet gewoon. De liefdesboot sloeg stuk in de alledaagsheid van het leven.

    Het statement van De Warme Winkel ‘traditie is necrofilie’ roept bijzonder boeiende vragen op maar de voorstelling omzeilt eventuele antwoorden. Heb publiek voelt zicht vooral ongemakkelijk en moet zich afvragen waar het naar kijkt en hoe het komt dat alles zo wrang voelt. Enkel de monoloog van Sandra Lâm geeft een sprankel hoop met haar jeugdige opstand tegen de onnozele verering. Wat dit stuk verder wil oproepen of uitdrukken wordt niet duidelijk, enige voorzichtigheid en authenticiteit waren misschien aan te raden bij delicate thema’s als de dood en de liefde als het over een gevallen held gaat, Toch?

    *Ik zag de voorstelling door de ogen en de pen van anderen. Het waren de ogen van 5 andere young ones. Lisa, Kleo, Mohammed, Fatima en Regina. The Young Ones werden bij het schrijven begeleid door Wouter Hillaert en tijdens een leerrijke sessie bespraken we Majakovski/oktober van De Warme Winkel. Mijn kompanen hebben de voorstelling ieder op hun manier proberen vatten. Ik kon gelukkig wel aanwezig zijn bij de bespreking en aanschouwen hoe een voorstelling zoveel verschillende meningen kan losmaken en hoe ieders gevoel na het kijken anders was.

    Read More »
  • Meg Stuart – interview.

    23 februari, 2018 • Tekst • 1756

                                                                                                                   (photo Ewoud Vermote)

     

    Meg Stuart is an American choreographer and dancer based in Berlin and Brussels. Since almost 30 years she has been creating dance and theater pieces, installations, site–specific performances and video work. 

    I had a chance to talk to Meg Stuart after the performance of BLESSED in Antwerp (DeSingel). In a presence of a cardboard house, palm full of attitude and a thoughtfully looking swan, Meg Stuart talked about the time of the past, ideas for the future and her special attachment to BLESSED. The piece, which she herself refers to as a jewel, was premiered in 2006 in Ghent. 11 years later BLESSED remains extremely actual, a work of and for now. 

    In January this year, Meg Stuart was awarded Golden Lion award for Lifetime Achievement by La Biennale di Venezia. 

     

    ——

     

    Congratulations on the award! An award on Life Time Achievement must have a different weight to it.

    Thank you and yes, I think the aspect of time, it definitely does something…

    The name of the award also carries something of a conclusion to it… 

    It surely makes me think about how to continue. It makes me reflect on the past but it also makes me very grateful… I have this dancing life and have worked with all these amazing people. And you know, you work and you make another piece and then another. The time goes by and you don’t realize that that has been your life, that this is what you do. So yep, this ‘life time’ part makes me look back at that time… I also love the work of Marlene Monteiro Freitas (laureate of The Silver Lion) so to be next to her is really, really great.

    Many creations have been created and I am curious about the very starting moment of each new work? What is needed for you to start creating? 

    I think there are few different parts. There is the impulsive part which relates to what I just came from, a response to a personal experience. Then there is a more technical part, like a material I want to work on.

    What do you refer to when you say material? 

    It is some sort of territory that I want to address but which I don’t know that well. There must be a sense of unbalance, a problem that I don’t know how to solve, something unknown…

    In Until Our Hearts Stop it was about lines and space. I had an image of people working in an industrial way and that intrigued me. With Celestial Sorrow it was the voice I was interested in. In BLESSED I wanted to make a solo on Francisco Camacho. Together with the set designer (Doris Dziersk) we were interested in rain, its feminine quality and the effects it has. A state to which I want to get to is often also another part but most important is that there is an urgency. That there is a drive to dive into somewhere, a need to figure something out.

    Is making work a way a of finding answers? Do you end your process with a solved problem?

    It might take a while but I hope to find a path, a way through that territory. I search for a structure, an approach within the unknown, a movement language of it. Also, for transitions, for how things will develop. Would they lead smoothly to one another or do we need more short cuts. It is only when I understand the overall structure that I can navigate within it.

    Your latest works such as ‘Hunter’, ‘Until Our Hearts Stop’ or the most recent ‘Celestial Sorrow’ all seem to be looking at the territory of memory, ritual or trauma. A sense of healing is also present. Is that an intention behind these works? 

    I think dance is healing. Not healing only in a sense of making us feel better but it also allows us to move into darker places and realise that it is fine to do that. To do it together, with other people. To realise that life is not only about what is comfortable but that it is also about challenge and the uncomfortable. I realised that I am interested in both healing and in art and I was wondering about the connection between the two. I think that art physicalizes things that cannot be easily expressed. It puts questions and different issues in space and lets them talk to the subconscious. I really believe it does something..

    Can it cure?

    I think there are so many influences we don’t know of that come through our genetics, past relationships or through actions in space. I think things are loaded with meaning and it is only now that we are slowly starting to be aware of that. I am interested in diving into this idea. How what we do is affecting us. How do seemingly disconnected elements connect to each other? I just believe that we are in a deep connection with all sorts of things. With art, practice, people that are here or not… That fascinates me.

    You say dance is healing, that doing things together is healing. But what about the viewer who experiences the ritual from a very different side, very often in his own bubble?

    I am very much caring for the audience. If things get too private in between the dancers I myself don’t find it interesting. Generosity is important to me. I try to find a way to allow the audience to enter into the work and to in a way, be part of the liveliness of it. It is not only about dancers moving, they are also moving in relation to the audience and that is a practice of the work, the practice of how to be with people. I don’t tell dancers how to relate to the audience because I want them to feel in charge of this connection. Not everything is, of course, improvised but there is always a space for creating the experience which happens between the performers and the viewers.

    And how about BLESSED where the material is very much set? What is the practice of this work? 

    In BLESSED Fransico Camacho has given me a beautiful gift of patience. In many other pieces, dancers kept on moving and giving ideas where Franciso would often just wait for me.

    Wait for you to propose the material? 

    Yes, and also just wait for me to make a decision. He would improvise if I asked him to but he would not go for hours. He would propose something and then stop. I found that amazing. Comparing to the last project in which people would share tons of materials and ideas I feel that Francisco had given me an amazing gift of space, time and patience.

    Did the work change at all throughout this 11 years? 

    I think the world has changed. Our relationship to material, to struggle, to surviving and also to softness has changed. And thus the relation to the little story of BLESSED has shifted but the work itself, strangely enough, has not changed at all.

    Did you ever want to change it?

    No, for me this piece is like a jewel. I don’t remember much of how it got created but it is one.

    Do you treat it differently to other works? 

    I realized that I made it into a dance piece but it was created in a theatre context. We had a premiere in Ghent in 2007 but the creation happened in a City Theatre in Germany where there was a whole team of people always ready to help us, to try things out. This mix of contexts makes it special.

    Sounds like you have still a strong attachment to the work.

    To the relationship with Francisco while making it, yes.

    You once said that you like movement because It does not give solutions. What else do you like movement for? 

    I think I have a very wide understanding of what movement is. I have also given myself a lot of allowances when working with it. And even though my body has its habits and movements it prefers over others, I am still fascinated by the whole spectrum of movement and its possibilities.

    I prefer the word movement rather than dance because I am not so interested in dance styles or phrases. Though I can borrow some ‘dance’ here and there I don’t like having too much of it. With movement, you can put something into it, add, erase. I am interested in how movement speaks about our personalities, how through movement do we meet the world and how the world meets us. Celestial Sorrow was more about voice but also about the breath, how we digest, how we take things in, how we express. For me all that is movement. I like how movement erupts from different states such as joy, discomfort or how it behaves within a controlled or uncontrolled body. I feel like there is so much unexplored vocabulary there and I am still not done with it.

    What about the difficulties of working with movement, are there any?

    Sometimes I feel like people are moving around and I don’t know why. When I don’t know what is the reason, intention or task for it.. At times I have this desire for movement to be more exact and clear with why it is there or what it means.

    There is also challenge in how to give it to the audience. I know I watch a lot of dance performances because I dance all day but if I wasn’t I would look at movement very differently. I often wonder for the people that don’t dance themselves, how they read it and if movement is the best way to connect with people…

    You have premiered your first piece in Belgium in 1991 but you started to make work before that. Since then you kept on creating. I wonder if working as a choreographer is something that can be mastered throughout the years? Are there some challenges that keep on appearing along the way? 

    I never had a stable company, a space or a theatre to work in. Not that it was a big challenge but I never had dancers for a longer time, that we could live and work together with. That has somehow never appeared…

    Did you ever want that?

    I did not claim it but now I think, it would not be bad.. (laughter) but I don’t know if it was the challenge or maybe that is just the time of the past.

    Thinking about challenge I often wonder which of the territories I worked with such as installation, theatre or film have been most challenging for me. I still don’t know. I am also curious about some spaces l never really went to like ballet or opera, I wonder how interesting that would be. On that level, I will now organise a dance congress in Germany in 2019 and that is for me like super new and challenging.

    Will it be some sort of dance festival that you curate? 

    Yes, it will be 5 days long theory/dance situation but it is still very much in the making. Sort of curation but I still don’t know what it is going to be exactly (laughter). In a way, I am getting some air which is a good thing. I still have touring but other than that I will have some space and time to just see what is happening. I think that improvised movie would be amazing but, again that is nothing concrete.

    So, for now, there are no plans for a new creation?

    No! Nothing planned for a year but then, of course, I would not know what else to do so something will happen. Maybe something related to a school but it would have to be with a different than usual approach to teaching. I already have some ideas, still very fresh but present.

    Could you share them or are they still in a very secret stage?

    I would like it to be something more mobile, something you cannot just learn in a closed studio of HZT or P.A.R.T.S. I have these ideas for more of a mystery school where you would go to, let’s say, an older person to teach you his truths and experiences. Where in small groups you would be intensively handed down knowledge of the world and then have breaks. Instead of just taking things from, you will learn through being in a presence of a person. Like this, your soul and body would have physical experience rather than imagining it or watching it on YouTube. Some of it could be exotic but not only. I just believe that there must be a knowledge that can be thought but it does not exist right now. To create some sort of bank of experience where you can be in, that would be great.

    That does sound very interesting…

    I am so curious! I want to just do that now! (laughter) Now you have heard it as first, so it will go out into the world…

    Just before you said that for a year you have no plans but after you probably won’t know what to do so you will create. Is that some sort of breathing for you? 

    It surely is not as easy as breathing. The last pieces were really challenging and made me question a lot of things. I also have to think about my life that I missed when I was in a studio. I now question a balance between all this. I never stopped so I don’t know how long it will take for me to need to create even if on a smaller scale. I honestly don’t know where the borders are.

    That might be a bit personal but I don’t find myself a dance teacher or even a choreographer until the moment I enter the studio. Then a click happens. Or now when I talk to you, I feel I am in it but when you would switch the recording off, it would immediately feel different. In my mind I don’t live or feel like an artist. When I am in the studio something happens and I can guide and of course, I sometimes have to think of what I will do in the studio but that is not very often. When I am outside of the studio I am not thinking that I want to make art, I am not really busy with it. I guess If I would analyse it I would do much less.

    But then it means the work really comes from the inside?

    See, I really don’t know…. It sounds a bit romantic but it is just, you know, it is something strange.

    And has it always felt like this for you?

    Yes, kind of yes..

     

     

    Kinga Jaczewska, February 2018, DeSingel.
    Read More »
  • Sidi Larbi Cherkaoui – Artist talk – Pluto

    21 januari, 2018 • Video • 2903

    Interview: Sidi Larbi Cherkaoui
    Door: Regina Janzen, Lisa Deckers

    Pluto

    Lisa Deckers: Hoe situeert Pluto zich in onze eeuw?
    Wij kijken met het oog van de Millennials, zien onszelf als een Peter Pan generatie met hoge verwachtingen van het leven, spiegelen ons aan anderen onder de noemer: alles kunnen worden, als je het maar echt wil. Hier zit een proces in dat kabbelt, we leven in een snelle wereld en denken vaak dat alles instant mogelijk is. Tevredenheid over onze jobs, zelfvertrouwen en solide relaties vraagt een langere weg. Is dit herkenbaar voor de personages waarmee u werkt?

    Sidi Larbi Cherkaoui: De personages die in dit theaterstuk aanwezig zijn, moeten allemaal met verlies om leren gaan. Je merkt verschillende manieren om om te gaan met verlies. De ene doet dit, de andere doet dat. Ieder doet dat op zijn manier.

    Dan zie je de gevolgen van je acties. Dat is wat een generatie elke keer opnieuw moet ondervinden. Wat zijn de gevolgen van mijn acties? Wat zijn de gevolgen van mijn acties toen ik vijftien was zodat ik vandaag hier op mijn eenenveertigste zit. Wat heb ik toen gekozen en gedaan zodat ik nu hier zit? Dat besef, dat is het enige wat je ondervindt als je ouder wordt, dat je begint te snappen – ik heb toen voor dit gekozen en dat heeft me daar gebracht.

    Het moment dat ik in 2002 beste choreograaf werd in Monte Carlo en dat ik uitgenodigd werd om in Monte Carlo een ballet te maken. Dat is het moment dat ik plots mijn weg heb getekend om hier nu directeur te zijn van Opera Ballet Vlaanderen. Dat is in 2002 gebeurd, dat is bijna zestien jaar geleden. Zo functioneert het leven heel de tijd, volgens bepaalde momentopnames die eigenlijk uw toekomst bepalen.

    Als mensen het hebben over een soort “destiny” dan denk ik “Yes”.
    And every day you write it, today I do this, that means that in ten years that…

    Dat is beangstigend ook, dat je beseft dat alles wat je doet is belangrijk.
    Lisa Deckers: En dat is de druk die wij voelen als jonge generatie.

    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/01/Sidi-Kort.mp4
    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/01/Pluto-2.mp4

     

    Read More »
  • Efterklang & B.O.X. rehearsal

    4 januari, 2018 • Geen categorie • 1651

    Een captatie van Efterklang & B.O.X. vanachter een flying case.

    Canvas Culture club bracht het al onder de aandacht: deze muzikale helden wil je niet missen. Een half uur voordat ze naar het vliegveld vertrokken, waren Efterklang & B.O.X. kundig in de weer met een repetitie. De muziek smolt samen tot fonkelnieuwe sound.

    Casper Clausen gaf na een hoogtepunt een gil.

    Deze Indie Rock groep uit Kopenhagen zal op zaterdag 6 januari de miXmass bewijzen, de muziekbarrières doorprikken en deze unieke samensmelting met B.O.X aangaan.

    Een onmogelijk verslag van de aanschouwing in 35 sec. Zonder een spoiler te willen veroorzaken, aangezien iedereen deze performance voor zichzelf moet gaan bekijken.

    Aanrader: AN ISLAND, een film met Efterklang

    http://theyoungones.desingel.be/wp-content/uploads/2018/01/Efterklang-BOX.mp4
    Read More »
  • Generale repetitie VIKTOR // Pina Bausch & Tanztheater Wuppertal 13/12/17

    16 december, 2017 • Illustratie, Tekst, Verslag • 4967

    © Flo Van Deuren

    ETERNAL PINA

    In 1985 werd Pina Bausch in Rome uitgenodigd om zich door de stad te laten inspireren en er een stuk over te maken. De repetitieperiode die daarop volgde, moet ongeveer als volgt gegaan zijn: Pina en haar dansers liepen bij aankomst verloren en raakten hopeloos verzeild in alle hoeken van de stad.

    De ene danser die belandde toen op restaurant, de andere in een jazzbar. De derde was er een die eerst een vlooienmarkt bezocht, daarna de hoeren en tussendoor een puppy kocht. Er was een danser en die boekte een hotel om heel de nacht te luisteren naar wat er in de kamer naast hem werd gezegd. Het ging over de liefde en hij werd er wijzer van. Twee andere verdwaalde dansers, die hielden zielsveel van elkaar, maar zagen dat pas in Rome onder ogen. Er was er nog een en die zat op een bankje in het schijnsel van een straatlantaarn toen verderop een man zijn vrouw beledigde. Die danser ging met de vrouw ervandoor, de vrouw was niet akkoord. De oudste danser, die kreeg in Rome de verwondering, de slappe lach en vogelstront over zich heen. Hun hoedster Pina, die lag ergens in het gras en rookte al haar sigaretten op. Ze viel in slaap onder de zon en mengde haar dromen met het gemurmel van wat picknickkers rondom. Toen ze drie uur en vijftien minuten later wakker werd, vroeg ze aan een van hen een sigaret en ging dan haar dansers zoeken.

    Ze vond hen terug in het Teatro Argentino, waar ze haar in geuren en bonte kleuren vertelden wat Rome hen getoond had. Pina mengde hun impressies en maakte er Viktor van, een tijdloze ode aan een eeuwige stad.

    Vanavond, eenendertig jaar na de wereldpremière in Wuppertal, stomen Pina’s weesdansers zich opnieuw klaar voor hun Romeinse immersie. Voor Le Sacre du Printemps uit 1975 ruilde Pina’s toenmalige scenograaf Rolf Borzik de traditionele balletvloer al voor een tapijt van turf, maar voor Viktor ging Pina nog een stapje verder. De coulissen liet ze door scenograaf Peter Pabst vervangen door een metershoge wand van aarde. Wanneer bij aanvang twee verloofden dood in deze groeve neervallen, wordt de scène plots een massagraf. Met een post mortem jawoord is de absurde toon van de voorstelling gezet.

    Er wordt een glas water over een kus gekapt, een zak water over de planken gesleurd en een menselijke fontein opgevoerd waarin twee mannen hun mani pulite wassen. Als er in de gang van deSingel daarnet geen emmer onder een daklek had gestaan, dan was er geen reden geweest om te twijfelen aan de opzet van de lek op het podium.

    De danseres die tien minuten lang als waterspuwer dient, draagt een azuurblauw kleed en een muntstuk op haar tong. Is ze de Trevi fontein misschien? Wierpen twee verloofden er dat muntje in? Wierpen ze het over de verkeerde schouder en stierven ze daarom? Betekent ‘tot de dood ons scheid’ nu ‘tot de eeuwigheid’? Men moet het Bauschiaans theater omarmen zoals het verschijnt, men moet de beeldenstroom over zich heen laten komen. Twee schapen, drie puppy’s, vier kasseien, twee schellen rosbief, dertien fiere figuranten, heel veel hoge hielen, nog meer sigaretten en wel honderd versies van het leven, het zit allemaal in dezelfde voorstelling en het is fantastisch.

    Meer dan honderd personages passeren de revue. Er is er één die onherkenbaar heen en weer sloft. Met een kap op de kop en een stok in de hand leidt dit krom figuur uit de onderwereld het slot in goede banen. Wedden dat het Pina is?

    Drie uur en vijftien minuten lang loopt bovenop de muur een delver die voortdurend grote kluiten aarde naar beneden werpt, maar Pina, die is onbegraafbaar. Venit, vidit, viktor.

    Flo Van Deuren 2017 

    Read More »
  • Amanda Piña & Daniel Zimmermann. Workshop ‘Dance and Resistance’

    8 december, 2017 • Verslag • 1571

    Read More »
  • Karamasow auf die Bühne – naar Fjodor Dostojevski

    27 november, 2017 • Geen categorie • 1702

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    Naar deze adaptatie van “De broers Karamasov” kijk ik al maanden uit.

    Benieuwd of de fragmenten mij op de planken zullen ontroeren en of het machtige werk überhaupt vertaalbaar is en gedragen kan worden door acteurs. Op de achterflap van de publicatie van de Russische bibliotheek die ik las (Arthur Langeveld en uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam), worden er tien duidelijke redenen om het werk te lezen vooropgesteld. Telkens dragen de argumenten, zowel expliciet als impliciet de stelling “…. is actueler dan ooit” in zich.

    Ik citeer: Kortom, verplichte kost voor: commentatoren van de hedendaagse samenleving; etici ; wetshandhavers, juristen, criminologen; literatuurwetenschappers; crime-liefhebbers, gelovigen; ongelovigen; schrijvers; ja eigenlijk voor iedereen. 

    Enorm dankbaar ben ik degene die mij dit boek heeft aangeraden. Ik behoor inderdaad tot de grote groep die het boek verplicht hoort gelezen te hebben.

    Enthousiast zit ik op de eerste rij klaar voor 4 uur Dostojevski in pure live vorm. De eerste scène blaast mij al omver.  André Jung speelt de arme hond die uit de hand van het zieke jongetje Iljoeska een stuk brood eet waarin laatstgenoemde een speld heeft verborgen. Jung eet het brood op, slaat een prachtige kreet, loopt weg en keert niet terug. In Iljoeska (Heiko Pinkowsk) schittert een valsheid maar groeit geloofwaardig het berouw vanwege zijn verschrikkelijke daad.

    Gelukkig staat er in het plot een tweede hond, genaamd Perezvon, geschreven en heeft het publiek plezier deze geloofwaardige hond-vertolking voor een langere tijd gade te slaan. Zijn baasje, Kolja wordt vertolkt door Sebastian Blomberg (voor mij bekend door zijn rol in “Der Staat gegen Fritz Bauer”, 2015). Kolja Kraskotin komt pas in het vierde deel/tiende boek in het verhaal. Het valt onmiddellijk op dat hij een moederskindje is. Ook kon hij zijn leraar Dardanelov inpakken met de vraag: “Wie heeft Troje gesticht?”.

    Een vraag die ook ik, na 6 jaar Latijn gestudeerd te hebben, niet kon beantwoorden bij mijn lezing. Een frustratie dook op in de plaats van de arme docent. In de rand van de betreffende pagina vind ik notities, de naam en stamboom van de beroemde stichter. Ik heb het blijkbaar niet kunnen laten de informatie onmiddellijk op te zoeken. De frictie is nog steeds voelbaar.Deze wordt in de theateradaptatie versterkt door de pedante opmerkingen in de monoloog van Kolja. Zijn blik prikt.

    De veertienjarige Lisa (Ursina Lardi) en Aljosja Karamasov  (Devid Striesow) worden meermaals tegenover elkaar op scène geplaatst. De dialoog wordt getrouw aan het origineel opgevoerd. In een cruciale scène verzorgt ze zorgvuldig zijn gewonde vinger en schreeuwt, zingt en speekt haar bipolaire karakter uit. Het publiek maakt een bijzondere toevalligheid mee. De rolstoel van Lisa is blijkbaar niet bestendig tegen haar driftige bewegingen. Met een wild gebaar lost het wiel. Een al te moedige Karamasov redt moeiteloos zijn tegenspeelster en draait zich richting het publiek voor een blijk van erkenning van zijn weldaad. In zijn mimiek valt te lezen dat hij een moment later beseft dat dit helemaal niet bij zijn rol past, dit onbescheiden gebaar. Hij weet niet hoe hij het kan redden en roept in alle nood:
    “Text, bitte!”

    Een tweede take is niet mogelijk. Zo snel mogelijk probeert hij de dialoog verder te zetten.
    Hij neemt terug plaats op zijn stoel naast Lisa, maar zij helpt hem niet terug in zijn rol. Integendeel, ze reageert vakkundig zoals Lisa het zou doen: groot, onbeteugeld en met een schaterlach.

    Ze tovert tranen in mijn ogen.
    En in die van haar gezelschap.
    Arme Aljosja…

    De dame die vanaf de eerste rij, overlappend met mijn perspectief, het werk van Thorston Lensing heeft bekeken, knikt na afloop in mijn richting: “Dat is nu nog eens theater!”.

     

    Read More »
« 1 … 3 4 5 6 7 … 19 »

Deel uitmaken van TYO?

Schrijf je nu in!

Zoek een verslag

The Young Ones • Medialab fueled by deSingel