L’ histoire du tango

Alle ogen zijn op me gericht. Onder de spots vorm ik het middelpunt van de zaal. Blikken dwalen af en toe van me af naar een krul of buik van de bas rechts, of naar de viool links, die in de rode boezem van Daniela Braun ligt.  Ik beweeg bij de gratie van Per Arne Glorvigen. Hij lijkt op een oude poppenspeler die met zijn grote handen en mimiek alles tot leven brengt. In een blauwe zaal, waarvan de akoestische wanden lijken op mijn blaasbalg kom ik volledig tot mijn recht.

Ik ben thuis, in mijn Europese geboortestreek nadat ik jaren geleden ben achtergelaten op een ander continent. Heilige blanke handen maakten mij, maar donkere handen van het volk hielden me in leven. Tot passie en melancholie ben ik gegroeid en tango is mijn tweede naam.

Voordat ik vanavond de geschiedenis van de tango vertel, zoek ik verlegen en alleen toenadering.  Er staat over mij te lezen dat de betovering van mijn klank zich over het leed van de mensen ontfermt, en dat ik het hart raak van hij die het meeste lijdt. Tango is de muziek van onderdrukte, verbannen en verslagen Gringo’s en Gaucho’s.  Dankzij Astor Piazzolla kan ik deze muziek alle eer aandoen.

Ik voer de mensen mee naar een stormachtige toendra. Iedereen kan zijn hart zuiveren met de wind van mijn muziek op deze desolate plek. en dan vertel ik drie maal het verhaal van Maria, een prostituee die sterft in de onderwereld van Buenos Aires. Als alles achter de rug is, verdwijn ik, samen met het leed en de innerlijke stormen van het publiek in een mooie houten kist. In mijn fluwelen kooi hoor ik in de verte het gedempte geluid van mensen die tango dansen en gelukkig zijn.

Ik ben de bandoneon.