Er zijn al duizend en één teksten, in nog eens duizend en één talen geschreven over deze voorstelling. Enthousiasmerende programmatie tekstjes, fancy recensies uit wereldsteden als Venetië en Praag, analyses van doorwinterde kenners,… en niet te vergeten reclame, heel veel reclame. Woorden in overvloed.

Nog voor ik naar de voorstelling ging kijken ving ik er deze uit op: Geheugen, herinneringen, dwaalsporen, stelen, nabootsing, manipulatie, beliegen, plagiaat, bedrog, afleiding, individueel.

Interessant! Ik besloot niet nog een doodgewone tekst toe te voegen aan het online Booty Looting repertoire maar een vraag: ‘Wat viel er voor u te stelen uit deze voorstelling?’ De naam Wim Vandekeybus is alom gekend, dat bleek ook uit de overvolle zaal in de Singel, maar hoe ervaart en interpreteert dit publiek wat hij met Booty Looting ten tonele bracht? Dàt is helaas niet bekend.

Over die vragen zouden nochtans monden opgewonden, over zich zelf struikelende woordenstromen moeten uitstorten als je het mij vraagt. Of fluisterende gedachten, stamelend en onzeker. Discussie! Debat! Geen recensies in de culturele bijlagen van hoogstaande kranten die oordelen vellen en zo het leven van theaterstukken en de volheid van de zalen bepalen, maar mensenhoofden die de stukken pas echt laten leven. Zo stel ik me het graag voor. Wim Vandekeybus zei het zelf: ‘This production demands a lot from the audience’. Of hebben we geen voorstellingen nodig om ideeën uit te stelen, maar krantenstukken die over die voorstellingen gaan?

Als ik u een vraag durf te stellen is het uiteraard maar zo netjes om er zelf ook op te antwoorden. Booty looting heeft me wel degelijk gemanipuleerd. Een week na datum hebben de dwaalsporen die de voorstelling achterliet nog steeds geen uitweg gevonden. Ik ben beginnen nadenken over het werkwoord stelen. Ik besef namelijk dat we dit allemaal doen. De eerste woorden die over onze lippen kwamen waren al een criminele daad. Pure plagiaat! Ik vraag me af in hoeverre ikzelf een creatie ben van kritisch gekozen en verzamelde goederen. Vanwaar komen de gedachten in mijn hoofd? Heb ik ze wel echt zelf bedacht of pikte ik ze onbewust op? Misschien is wat ik voor waarheid aan neem wel gewoon de algemeen aanvaarde leugen. Volgens Plato is kunst een indirecte nabootsing van de Ideeën. De natuur bootst de ideeële vormen na en wat de kunstenaar doet is nabootsing van nabootsing.

Zo dwalen mijn gedachten in het rond. Wie naar Booty Looting is gaan kijken merkt dat ze nog maar bitter weinig te maken hebben met wat ik in de zaal van de Singel zag. Mij lijkt het echter toch interessant om zulke gedachten van anderen te horen. Zo merk je wat er leeft onder de mensen en zouden we naast Vandekeybus zijn voorstelling nog heel wat andere input krijgen om onze hoogst persoonlijke verzameling gedachten en dwaalsporen mee uit te bouwen.

Dus als u iets gestolen heeft, laat het weten. Wie weet steelt iemand anders het graag weer van u.

“Je moet durven luisteren.”
Afwachtend stap ik in de duisternis.
Stilte. Ik hoor alleen maar stilte.
Of eerder, ik hoor de te luide woorden in mijn hoofd.
Maar dan ontrafelt zich langzaam een andere wereld,
als gehaakte lussen aan elkaar hangend
Stilte-Muziek-Beeld
Nu zwijgt mijn hoofd, vleit zich op de schouders van de muziek.
En ik luister.
Dit is een wereld waar ik durf te luisteren.
Ruimte om te zijn,
alleen maar luisteren,
niets hoeven te begrijpen.
Begrijpen breekt het ongrijpbare zijn.
Net zoals woorden.
Woorden passen niet bij deze voorstelling,
ze beëindigen wat wil blijven.
Maar ach,
ik ben nu eenmaal een meisje van het woord.
Eentje die alles wilt begrijpen,
maar nu eindelijk opnieuw snapt dat dat echt niet altijd hoeft

Daarom fluister ik dit.