Een glas valt en breekt. Cola bevuilt een goedgevulde tafel. Kinderen lachen en kijken geniepig in het rond. Een hap van een boterham met kaas, waarna lenigheid wordt getoond. “Het moeilijkste is, om kinderen stil te houden. Vanaf het licht aangaat, willen ze weten wat er gaande is” wordt me toevertrouwd. Gezonde nieuwsgierigheid, van kleintjes die meer lef hebben dan mij. Een podium op, voor een zaal vol vreemden; ik wordt er nerveus van. Voor deze uitbundige ‘bundles of joy’ lijkt dit dagelijkse kost. Wachten wordt opgevuld met Star Wars DVD’s, dansen en eten. Het doodnormale krijgt een speciaal aura wanneer het zich voordoet in de mythische backstage.
Het leven achter de schermen voelt anders aan dan men zou verwachten. Glitter, glamour – allesbehalve aanwezig. Nervositeit lijkt achterwege wanneer het gaat om professionelen. “Een hele dag lang wordt alles getest. Iedere microfoon staat op punt” zegt een geluidstechnicus al lachend. Hij lijkt blij, trots op zijn werk – terecht, want het is de moeite. “Het is niet zo vermoeiend. Je wordt één van de acteurs tijdens de voorstelling. Je bent één van hen”. Vooroordelen verbrijzeld in luttele seconden.
Testen, testen, testen. Woorden die me bijblijven van dat klein beetje ervaring met theater. Ze tellen ook voor nu. Niets aan toeval overgelaten. Alles met grootste zorg voorbereid, tot kruisjes op de vloer waar een paar voeten wordt geplaatst. Een T-shirt van Joy Division, een klopje op de schouder, bemoedigende woorden: voor eeuwig in het geheugen gegrift – op het netvlies gebrand.
Een schril contrast met de voorstelling: van kinderlijke onschuld naar een tornado van woorden. Bomen geschilderd op hout, een gitzwarte piano en kinderlijke poortjes tooien de scène. Het was veel, maar verbluffend. Het was visueel en stimulerend. Het was Angélica Lidell, in de Singel Antwerpen.
– T.O
about the author: Tomas
