“As it is now clear from the ecological crisis, one’s future and one’s prospect (if one takes on board these two words) bear almost no resemblance to one another”.  

from an Attempt at a “Compositionist Manifesto” Bruno Latour

Op 3 maart 2020 opende Sébastien Hendrickx, docent drama aan het KASK, de gordijnen tussen acteurs en theaterwetenschappers uit respectievelijk het conservatorium en de Uantwerpen. In een open writers room bouwde hij op naar een collectief schrijven***, waarbij hij het essay- en performancedenken in elkaar zou laten doorvloeien. Ondergetekende deed enthousiast mee.

Met zijn writers rooms ent Hendrickx zich naar eigen zeggen op scenaristengroepen als die van The Wire of teams van journalisten. De term ‘bigger brains’ staat nauw in verband met de writers room: het ultieme netwerk van breinen, een samenkomst van ideeën, is het eigenlijke doel.

Tentoonstellingen als EcoVisionaries in het Londense Royal Academy of Arts liegen er niet om – het veranderende klimaat en de bijbehorende catastrofe (waar we nu misschien al in leven, oppert Sébastien) houden kunstenaars, schrijvers en denkers bezig. Via die andere catastrofale kunst, het futurisme, loodst Sébastien ons door het compositionistisch manifest van Bruno Latour. Na enkele kringgesprekken , waarin wordt gegiecheld over yoga, gefronst over veganisme en gemijmerd over de menselijke neiging tot destructie, vraagt hij wat hem al even lijkt voort te stuwen: wat maakt een goed leven in tijden van klimaatverandering?

Voor wat volgt moet je een schrijvend brein bezitten. In verschillende hoeken zitten verschillende individuen alleen, met laptops en veelkleurige notitieboekjes, op stoelen of op de grond, met benen in verschillende klemmen gewrongen zoals het echte lichaamskunstenaars betaamt. Allen schrijven we ons hoogst individuele ‘goede leven’ op.

In groepen van wetenschappers en makers ontspon zich een creatieve uitwisseling van werelden en technieken. Was de ene groep geïnteresseerd in het opstellen van een essayistisch manifest omtrent het goede leven, dan was de andere een dadaïstisch spel van associatieve poëzie gaan opzoeken. We hadden het over hoe het klimaat geen planetenprobleem is, maar een van de mensen, en over hoe het collectief – zeer toevallig de werkingsvorm waarnaar de writers room op zoek gaat – de wereld kan redden.

Wat ik, als enthousiaste deelnemer, alvast meeneem naar het leven buiten de grote snelweg:

1. Kathedraaldenken is een woord. Het betekent veel. Voor u en mij. En voor de volgenden.
2. Meedoen is boos zijn. Maar ook alleen zijn.
3. Het is oké om alleen te zijn. En een vis onder de vissen.
4. We gaan altijd meer ‘niet’ zien dan ‘wel’.
5. Nevenschikken kan.
6. Dialogen ook.
7. Samenvatten is duidelijk.

Ans Van Gasse

[kj1] A workshop, a proposal initiated by Sebastien Hendrickx to think, share, create and write together. To give space to an individual in order to form a collective. An attempt to create a collage of many voices, thoughts and questions. A sort of lab which with its starting question of “what is a good life in the times of climate catastrophe?” has in me triggered an avalanche of questions not necessary to be answered within the given time of the workshop yet very necessary to be carried within:

What do we consider to be our future? Are we in charge of our future or does it happen to us? What do we actually call future? Which place and what time on one’s timeline does this future actually occupy? Is it a run away from the past? A far out projection which disconnects us from the obstacles of the now? A very concentrated presence, a focus point that we are all rushing towards and which blinds us from seeing things for what they currently are? From recognizing directions these things are currently heading into? Or is future just a composition of many prospects? Prospects which are much closer to us then the far away, neon lit goal that the word ‘future’ seems to imply? Prospects whose form and direction can actually be shaped by us, by our hands? Forms and directions which, instead of taking them for granted and feeling as if they were imposed upon us, WE can slowly compose TOGETHER? Which WE can create TOGETHER? In OUR OWN time and on OUR terms?!

It is on us now. It is on us to realize that we are not under, just because there is no above.

One level only, a collage.

Made out of soil, water, us, team members, the sun.

Our time, Our rhythm, Our care,

For each other.

                                                                                                                                                    Kinga Jaczewska

*** Wie ook het resultaat van dat collectief schrijven wil lezen, dat wij beiden niet in zijn volledigheid  konden behelzen of nabootsen in een tekst, kan hier klikken. Het is de moeite.

about the author: Ans Van Gasse

Als Masterstudent Theater- en Filmwetenschappen ben ik altijd op zoek naar het kruispunt van de kunsten. De plek waar muziek theater raakt en we gaan twijfelen of het muziektheater is, waar de beelden zo sterk zijn dat we in een film verzeilen. Ik vraag me af wat het het is om cultuur te creëren. Wat doen we daarmee? Verder ben ik door het denken over cultuur ook op zoek naar mijn eigen plaats in de sector. Mijn passie voor zowat alle disciplines, én mijn onkunde om te kiezen tussen schrijven (over) – maken – bestuderen maken van mijn laatste jaar aan de UAntwerpen vaak een heus mysterie. Maar voor The Young Ones ga ik voorlopig aan de slag met waar het aanbod in deSingel mij toe prikkelt.