Wat een f*cking melig einde heeft Sweat Baby Sweat van Jan Martens en goddank heeft het dat want zij die zich in de liefde nog nooit als een idioot gedragen hebben en luidkeels mee hebben gezongen met de ogenschijnlijk meest banale liedjesteksten, die hebben niet geleefd, dat mag u van mij aannemen want ik spreek uit misschien wel al te veel ervaring.
I love you like a love song, baby’, wat dit betekent? Geen idee, maar in momenten van amoureuze extase bestaat er geen andere waarheid.
Voor een voorstelling die al vijf jaar onafgebroken de wereld rondgaat, slaagden de vooralsnog onvolprezen Kimmy Ligtvoet en Steven Michel er wonderwel in mij te doen geloven dat ze de choreografie ter plaatse aan het ontdekken waren, zoals elk jong koppel de plicht heeft de liefde telkens weer opnieuw uit te vinden. De chemie tussen deze twee is in de grote zaal voelbaar tot in het kruis en hart van elke toeschouwer. Als zij, in wat men het echte leven pleegt te noemen, geen liefdeskoppel zijn, dan zou daarover een bindende volksstemming georganiseerd moeten worden want ik heb niets met kinderen maar ik kon mij op de tram naar huis niet van de gedachte ontdoen dat deze getalenteerde en knappe menselijke specimen niets anders konden verwekken dan het prototype van de volgende trede in de ladder der menselijke evolutie. Om maar vooral niet te moeten zeggen dat ik zo geil als boter op die bewuste tram zat.
En toch ook die nimmer afschudbare melancholie, uiteraard.
Zoals elk pasgeboren kind de sterfelijkheid van de ouders belichaamt, zo draagt ook elk begin van de liefde reeds haar onafwendbare einde in zich. Mooie liedjes duren niet lang, maar kunnen gelukkig op repeat afgespeeld worden. Waar de choreografie van Sweat Baby Sweat in den beginne de tot aan de grenzen uitgerekte spanning van het voor de eerste keer ontdekken verzinnebeeldt, verdiept zij zich in de herhaling tot iets dat tegelijkertijd tederder en obsessiever is. De geliefden weten nu waartoe zij in staat zijn, zij hebben zichzelf en elkaar leren kennen in de posities die somtijds aan de Kamasutra dan weer aan yoga en in de mooiste momenten aan een in de ander gevonden schuilplaats doen denken, nu moeten zij op zoek gaan naar wat dit spel zou kunnen betekenen in de lange duur.
Er komen kleine barstjes in de lichamen waardoor het verlangen zich meer uitgesproken kenbaar maakt. Het volledig samenvallen van de lichamen maakt plaats voor een herijken van de posities door elkaar aan te trekken en weer af te stoten. De geilheid moet onderdoen voor wat men misschien wel liefde zou kunnen noemen, een gevoel dat veel complexer en genuanceerder is en waar we niet altijd goed raad mee weten.
Aan het einde van hun verstrengeling, en in mijn beleving verbeeldt deze voorstelling de vooravond van Anne Teresa de Keersmaekers Verklärte Nacht, kruipen de geliefden nog naschokkend naar de privacy van het achtertoneel waar zij zich in hun postcoïtale gloed te rusten leggen als twee door elkaar uitgeputte dieren.
Uiteraard hoef ik u niet te vertellen dat ‘post coïtum omne animal triste est.’
about the author: Michael Van Remoortere
