Mijn beste Mevrouw De Keersmaeker,

Beste Anna Teresa,

Ik ben Jan Sanen, 33 jaar. Ik woon in Antwerpen waar ik werk als muziekdocent aan het Koninklijk Conservatorium. Ik leerde je werk voornamelijk kennen in concertgebouw deSingel, waar ik vaak en graag vertoef. Daar groeit mijn liefde voor dans gestaag. Waar ik eerst op het vertrouwde domein van de muziek bleef, geniet ik er steeds meer van om naar dans- en theatervoorstellingen te gaan en over grenzen heen te kijken.

Ik heb lang getwijfeld of fanmail nog van deze tijd is, maar ach, ik hoop je ermee te verblijden. Afgelopen vrijdag zag ik je gezelschap Rosas & B’rock orchestra met de 6 Brandenburgse Concerto’s en het liet me nadien niet makkelijk los. Met deze brief schrijf ik de euforie en ‘het onder de indruk zijn’ even van me af. Een van de mooiste inzichten die ik tijdens de voorstelling kreeg, was dat ik dringend mijn studenten moet laten kennis maken met jouw werk. Ik mag mezelf gerust een muziekkenner noemen, en toch slaagde je er ruimschoots in om me de muziek beter te doen horen! Een masterclass voor alle muziekstudenten in het conservatorium van Anne Teresa De Keersmaeker zou welkom zijn… Wanneer ben je vrij? Enfin, ik ontdekte ook dat je wat boeken hebt uitgegeven en dat er wel wat beeldmateriaal terug te vinden is via je site dus ik kan de studenten al vast op weg zetten.

Concerten zijn vaak een statisch iets. Het is niet makkelijk om geconcentreerd naar zes Brandenburgse concerten te luisteren. Dankzij je choreografie kreeg de muziek zoveel dimensies meer; beweging, humor, frivoliteit, passie, pieta, … Het was geweldig hoe de muziek werd georkestreerd op het podium. Hoe ik keek naar 6 rondes in een bokswedstrijd (wat een outfits trouwens), hoe de dans de muziek inleidde of uitleidde, hoe je met een schijnbaar simpele ingreep als een hond op het podium meteen een jachttafereel deed aanschouwen in de muziek, hoe een dansende arm synchroon met een strijkstok bewoog. Hoe de dansers ieder hun eigen stijl behouden binnen het geheel, hoe leeftijd en gender weinig rol speelden, zowel in het orkest als in het dansgezelschap. Het samenspel tussen een klavecimbel en een indrukwekkende danser, de swoosh (of hoe heet dat onnozele dansje) die ontleed werd, cirkels en andere figuren, wiskundige patronen, je bleef me telkens weer verbazen.

De samenwerking met Bach, die ongetwijfeld eens heeft moeten glimlachen in de hemel, die ligt je. Maar dat bewijzen overvolle zalen en staande ovaties natuurlijk ook. Een van mijn grootste dromen zou zijn om eens als muzikant samen te kunnen werken met iemand als u! Amandine Beyer is trouwens je evenknie in het orkest. Wat een plezier en muzikale energie straalde ze uit. (Op naar partita 3?)

Ik zou het heel fijn vinden als u ooit de tijd heeft om een antwoord te schrijven. Wie weet kan ik je eens ontmoeten of interviewen. Ik bedank je om de tijd te nemen de brief te lezen en wil je veel succes wensen met toekomstige projecten. Ik kijk in elk geval uit naar je volgende voorstellingen.

Vriendelijke groeten van een grote fan!

Jan

about the author: Jan

Prelude Hij speelt muziek die zich afspeelt in een dorpje aan de Maas. Hij hoort een scene op een voetbalplein. De zon schijnt door de regen heen en hij houdt een laatste bal uit het doel. De geuren die uit moeders keuken opstijgen, doen hem hunkeren naar de warmte en liefde van het huis binnen. Rustig en kalm speelt hij de melodie van zijn zus die zingt, het ritme van een kleine broer die met de autootjes speelt, de harmonie van zijn ouders die werken in de tuin. Hij speelt een steeds terugkerend thema van de geur van de boomgaard achter het huis en een wandelende baslijn uit de jeugdbeweging. Hij speelt het majeur eindakkoord en daarna is hij rust. Hij draait het blad om. Fuga Het thema neemt hem mee naar een zorgvuldig geregisseerde onrustbarende wereld. Het contrapunt dringt zich op. Dissonanten wekken herinneringen aan een wespenangel en een nat bed bij het wakker worden op. Met tranen in de ogen herbeleeft hij in de doorwerking het sterven van een grootvader. Een modulatie doet hem schommelen in de donkere wereld tussen pesten en gepest worden. De minder frequente consonanten geven hem slechts even respijt, maar maken het ravijn van de door elkaar kronkelende thema’s van zijn onzekerheid en teleurstellingen nadien des te desastreuzer. Het thema komt een laatste keer allesvernietigend boven alle stemmen uit en hij is onrust. Hij draait het blad om, slikt even, ontspant zijn spieren en herhaalt uit het hoofd enkele passages uit de prelude.