Met een houten Tyrannosaurus Rex op het podium en een gigantisch zonnestelsel boven het hoofd kan een voorstelling niet mislopen. Fantastische attributen aangevuld met al even fantastische bewegingen waarbij er toch enkele performers zich meer de spotlight in weten te bewegen wurmen.

Beethoven, Dvorak, Rachmaninov, Liget, Schönberg. Op deze luide tonen dansten de performers. Kristof van Boven steelt weliswaar meer de show dan anderen al zijn Davis Freemans gelaatsuitdrukkingen onvoorstelbaar en met momenten enorm grappig. Een onevenwicht tussen de dansers lijkt quasi onvermijdelijk wanneer je performers een dergelijk allegaartje aan bewegingen aanbiedt.
Geluid gelijkend op een crashende computer aangevuld met strakke, nagenoeg mechanische bewegingen. Bombastische bewegingen op al even bombastische muziek. Af en toe een korte pauze waarin het publiek al dan niet aangesproken wordt.
Er is schijnbaar geen rechte lijn in te bespeuren. Deze lijn is krom, hoekig: ze springt van het ene naar het andere, net zoals de dansers doen. Ze dansen, lopen, kruipen en schreeuwen het uit. Is dit dan de zogenaamde ‘condition humaine’ waarover gesproken wordt? Het moet wel, want het wordt vermeld in het blaadje dat ik kreeg vooraleer ik de zaal betrad. Misschien zag ik de onderliggende metafoor niet of miste ik een overkoepelend verhaal. Misschien ben ik niet de enige die wat onwennig in zijn stoel schuifelde omdat het toch niet helemaal mijn kopje thee is. Misschien kon ik er toch wel van genieten, omdat het visueel enorm stimulerend en explosief was. Het was te genieten, ook al begreep ik het niet helemaal. Het was misschien toch wel mijn kopje thee.

Gezien: Meg Stuart / Damaged Goods  – Built to Last (04/05/2013)

about the author: Tomas

“I wouldn’t recommend sex, drugs or insanity for everyone, but they’ve always worked for me”, heeft Hunter S. Thompson gezegd. Eens geïndoctrineerd door mijn opleiding werden theater, film en literatuur mijn drug. Eén nuance: de grens hoeft geen limiet te zijn. Het hoofdpersonage Raoul Duke is het toonbeeld van journalistiek onder invloed van psychedelica en het levert iets zinderends op; het mag eens wat anders zijn dan standaardprut, gevormd volgens dé regels van de goede smaak. Grote woorden voor de kleinste van de hoop, uit één of ander ‘boerengat’ in Antwerpen. Waarom niet? Chaos kan mooi zijn en het incoherente subliem. Ik kan zoveel zien als ik wil in theater, film en literatuur en ik dring de objectieve waarheid niet op, zoals een nieuwe Messias. Volgens het motto “Go with the Flow” is het niet begrijpen ook amusant. Probeer eens geen opbouw te zoeken en laat het maar gebeuren.