Een tafel zo dun als een blad papier, bewegend als water.

Een vierkante ballon met het gewicht van een kleine wagen.

Een appartement zo hoog als een berg.

Het klinkt dromerig, maar het bestaat. Junya Ishigami is een bouwkundig poëet, geïnspireerd door natuurelementen.

How small? How vast? How architecture grows is de eerste Europese retrospectieve van Ishigami+associates. Na tweemaal het Japanse paviljoen in Venetië (op de architectuurbiënnale) te hebben geschapen kwam de Japanse architect naar deSingel.
58 maquettes, bestaande en toekomstige projecten, vullen de spierwitte galerij. Een gevoel van steriliteit versterkt door verplichte plastic schoenbeschermers. Ik betwijfel of iemand zou aanschuiven voor moderne steriliteit, maar de drukte is overweldigend.

De tentoongestelde projecten zijn allesbehalve steriel : ze leven, en zijn geïnspireerd op het leven (lees: natuur). Mijn idee veranderd onmiddellijk, want de projecten zijn betoverend. Ishigami zoekt ambigue ruimtes, geïnspireerd door bv. een sterrenhemel, en zit extremen na in de logica van het bouwen.

Een regenboog in de stad

Het perfecte voorbeeld is een toekomstig project: een park rondom een meer. Door de diepte te manipuleren creëert Ishigami een spel waarbij het getij eilanden creëert en weer opzwelgt.
Niet tevreden of niet overtuigd? In 2010 bouwde Ishigami een constructie waarbij afmetingen gebaseerd zijn op de diameter van een regendruppel. Nauwelijks zichtbaar, maar alomtegenwoordig. Architectuur versmelt in de ruimte, als natuurlijk fenomeen.

Natuur als inspiratie is allang gekend, net zoals architectuur en natuur die hand in hand gaan (denk maar aan Calatrava). Desalniettemin verbaasde Ishigami me. Het is poëtisch, licht, efemeer. Het toonde me hoe architectuur kunst is, en hoe natuur en architectuur werkelijk kunnen samensmelten. Het vertelt hoe nieuwe horizonten gemaakt worden door subtiele ingrepen. Het is op zoek gaan naar pure architectuur die gelijkt op een natuurlijk fenomeen. Ishigami heeft me veel geleerd, en daar dank ik hem voor.

Het wakend oog

about the author: Tomas

“I wouldn’t recommend sex, drugs or insanity for everyone, but they’ve always worked for me”, heeft Hunter S. Thompson gezegd. Eens geïndoctrineerd door mijn opleiding werden theater, film en literatuur mijn drug. Eén nuance: de grens hoeft geen limiet te zijn. Het hoofdpersonage Raoul Duke is het toonbeeld van journalistiek onder invloed van psychedelica en het levert iets zinderends op; het mag eens wat anders zijn dan standaardprut, gevormd volgens dé regels van de goede smaak. Grote woorden voor de kleinste van de hoop, uit één of ander ‘boerengat’ in Antwerpen. Waarom niet? Chaos kan mooi zijn en het incoherente subliem. Ik kan zoveel zien als ik wil in theater, film en literatuur en ik dring de objectieve waarheid niet op, zoals een nieuwe Messias. Volgens het motto “Go with the Flow” is het niet begrijpen ook amusant. Probeer eens geen opbouw te zoeken en laat het maar gebeuren.