LIESA VAN DER AA – WOTH (try-out op maandag 1/12)

Leeftijdsgenoot Liesa Van Der Aa ging gisterenavond in première in De Singel met haar voorstelling WOTH (Weighing of the heart), een drieluik gekaderd binnen een Egyptische dodenceremonie, vertaald naar haar eigen wereld en beleving. Omvangrijk, ambitieus en groots, zijn woorden die iedereen inclusief zijzelf in de mond neemt. Klassiek geschoolde muzikanten, zoals ik,  gaan vaak naar zulke multimediale voorstellingen met al op voorhand gemaakte bedenkingen. Ik had van haar al veel gehoord maar nog niets gezien of ‘echt’ gehoord. Daarbij kwam nog dat mijn gezelschap van die avond zijn kat stuurde en ik dus alleen tussen mr. X en Mv. Y zat te kijken naar haar try-out.  Overigens lag het heengaan van jeugdheld en alom geliefde Vos nog vers na te rillen en trillen op mijn hart.

Ook mijn hart werd gewogen! Liesa Van Der Aa verstaat het metier, staat haar mannetje tussen al dat grootse geweld en heerste als een echte Cleopatra over publiek en regie. Onzekerheden werden overklast met haar aanwezigheid op het podium, goede muziek en getalenteerde muzikanten. Het is te verwachten dat de al weinig aanwezige euvels die er nog in de try-out te bemerken waren, de avond zelf al zouden opgelost worden.

Als ik muggenzift, kan ik hier een alinea wijden aan bepaalde kleine dingen, die ik naar mijn smaak anders zou doen of invullen, maar dat is van een mug een olifant maken en wie ben ik? Alvast niet Thoth (Johan Leysen), de baviaan, die wel mag oordelen. Mijn hart vond in de voorstelling een even zwaar tegengewicht en kwam daardoor in evenwicht. De magistrale koormuziek (die helaas omwille van logistieke en financiële middelen werd beperkt) sneed doorheen de zaal en was bovenaards en verheven. Van Der Aa’s ondertussen geoliede gebruik van elektronica en effecten in het eerste deel waren niet helemaal mijn dada en het mocht daar wel wat minder zijn qua decibel (wie gaat er ook op de eerste rij zitten). Het tweede en derde luik brachten rust na de chaos van het eerste deel. Het originele instrumentarium en de straffe artiesten slaagden er wonderwel in om bepaalde sferen op te roepen, ga het gerust zelf ontdekken.

Liesa Van Der Aa vat de nood van onze generatie perfect in haar voorstelling. Het nummer met de steeds terugkerende tekst ‘I NEED TO …’ en ‘I’M WEAK’ troffen mijn hart in het hart. Want hoe zwak was het van mezelf om met vooroordelen af te zakken naar zo een intense alleen maar goed bedoelde en creatieve voorstelling? Of waarom moest ik (need to) mijn klassieke muzikale scholing mee in de weegschaal werpen? Schoorvoetend geef ik toe dat ik het recht niet had, dat mijn hart zwaarder weegt dan het hare. Ik buig voor u, Cleopatra.

about the author: Jan

Prelude Hij speelt muziek die zich afspeelt in een dorpje aan de Maas. Hij hoort een scene op een voetbalplein. De zon schijnt door de regen heen en hij houdt een laatste bal uit het doel. De geuren die uit moeders keuken opstijgen, doen hem hunkeren naar de warmte en liefde van het huis binnen. Rustig en kalm speelt hij de melodie van zijn zus die zingt, het ritme van een kleine broer die met de autootjes speelt, de harmonie van zijn ouders die werken in de tuin. Hij speelt een steeds terugkerend thema van de geur van de boomgaard achter het huis en een wandelende baslijn uit de jeugdbeweging. Hij speelt het majeur eindakkoord en daarna is hij rust. Hij draait het blad om. Fuga Het thema neemt hem mee naar een zorgvuldig geregisseerde onrustbarende wereld. Het contrapunt dringt zich op. Dissonanten wekken herinneringen aan een wespenangel en een nat bed bij het wakker worden op. Met tranen in de ogen herbeleeft hij in de doorwerking het sterven van een grootvader. Een modulatie doet hem schommelen in de donkere wereld tussen pesten en gepest worden. De minder frequente consonanten geven hem slechts even respijt, maar maken het ravijn van de door elkaar kronkelende thema’s van zijn onzekerheid en teleurstellingen nadien des te desastreuzer. Het thema komt een laatste keer allesvernietigend boven alle stemmen uit en hij is onrust. Hij draait het blad om, slikt even, ontspant zijn spieren en herhaalt uit het hoofd enkele passages uit de prelude.