Excuseer. Ja sorry hoor. Oei. Ja pardon. Ja. Ja zou u misschien…? Bedankt. Het is wat wringen op de tribune van de theaterstudio. Iedereen is er druk in de weer de juiste zetel te vinden en bijna ontgaat het hen dat er ook vooraan wordt gewrongen: op scène ruilen kleren hun drager van vlees en bloed voor eentje van mousse. De dansers hullen zich in de zwarte tenue die zonet nog rond een levenloze mannequin hing. Ze zijn nu schaduw van hun alter ego.

De poppen bengelen een meter boven de grond en vertonen meer leven dan hun schimmen aan het andere eind van die meter. De zaal zwijgt: het geroezemoes komt van de andere kant. Het feestelijk gefezel lijkt van het Grand Café doorheen de muren te sijpelen en de dansers van mond-op-mondbeademing te voorzien. Nu hun wederhelften tot stilstand wankelden, is het hun beurt om naar evenwicht te zoeken. Ze bengelen op elkaar en vinden tenslotte hun plek in de rij.

Een onzichtbare kracht drijft hen uiteen over krakende planken die er niet zijn. Hoewel het nu lijkt alsof het Grand Café aan diggelen wordt geslagen, behouden ze alle contact: als handen lossen, nemen blikken het over, bijten glimlachen zich vast. Ze breken enkel lijnen. Als twee magneten met verkeerde polen naar elkaar gericht, volgt er een zwart duet. Tegen elkaar en net niet. Tegen ons en soms in tegenlicht.

‘Kom hier, lief’ fluisteren hun lichamen.

(Het scheelt niet veel of ik kus de toeschouwer voor mij in de nek. Zomaar. Omdat ik zin heb in teder zijn. Omdat iemand mijn kippenvel moet gladstrijken vannacht.)