Marja Pruis vertelt gepassioneerd over de overleden schrijfster Patricia De Martelaere. Over haar obsceen schrijven en over haar verlangen naar de dood. Ze vertaalt het leven van De Martelaere niet in een biografie, maar op haar eigen unieke manier. Iunko Eerenstein verblijdt mij met de gitaar terwijl hij zingt ‘ik moest denken aan mijn tijd hierop aarde en ik moest huilen’. Rob Schröder overtuigt ons dat een documentaire waarin het verhaal ontstaat uit beeld veel meer kan vertellen dan de tegenwoordige documentaires die vaak hapklaar worden gemaakt door een overdaad aan uitleg. Een getransformeerde schrijver, Maxim Februari, droomt ervan om de genders te overstijgen. Maartje Wortel, die worstelt met de spanning tussen fictie en werkelijkheid, beweert dat ze niet goed is in columns schrijven. Ondertussen amuseert ze het publiek met haar column over optimisme en mannen van middelbare leeftijd. De zaal lacht, de zaal is geïnspireerd. Omdat we kijken naar artiesten die een verhaal brengen en het lef hebben om dit op een eigenzinnige, brutale en geestige manier te doen. Eerenstein zingt ‘Er zijn altijd wel momenten dat je het niet begrijpt. Dat het altijd zo zal blijven, dat zal altijd wel zo zijn.’
En om de één of andere reden, kan ik daar voor nu, vrede met nemen.
about the author: Julie
){kind=link}