Bij aankomst, zitten de vijf leden van The Colorist al achter hun instrumenten. Een drumstel, cello, piano, wat synthesizers en een heleboel slagwerk staan trots opgesteld. Ik stap gelukkig binnen op een stil moment. “Ik vind dat keischoon,” zegt een stem van achter het drumstel, waarop een virtuoze pianosolo losbarst. “Maar dan moeten we wel even de structuur uitzetten,” voegt iemand eraan toe.
Het volledige ensemble
Het plezier van de groepsleden verankert zich in de muziek zonder afbreuk te doen aan de standaard van hun werk. The Colorist tokkelt, zingt en mept er lustig op los. Plots lassen ze een pauze in. “Kan ik die kralen hier kapot doen?” vraagt een percussionist. Hij rommelt wat met zijn instrumenten. “Nee, je mag die niet kapot doen,” antwoordt iemand. Bij The Colorist is er alleszins ruimte voor inspraak, experiment en variatie. Geregeld leggen ze de repetitie stil om de opbouw en het verloop te bespreken.
Maar toch valt het ritme nooit stil, want ook tijdens het overleg trippelen sprankelende klanken door de zaal. Een percussionist verzint een ritme, terwijl anderen overleggen. Een muzikant kan kennelijk nooit stilzitten. “Het is knutselmuziek,” vertellen ze me bij aanvang van de middagpauze. En toch voelt het zo compleet, zo afgewerkt en klinkt het o zo schoon.
about the author: Tomas
