Jan Fabre. Zijn naam slaat in als een bom en zijn werk is veelbesproken: ook ik volg de ontwikkelingen van zijn oeuvre, al is mijn kennis over het werk van de Antwerpse kunstenaar beperkt. Ik weet niet wat te verwachten van een danssolo, voortgekomen uit het brein van de Antwerpse grootmeester der theater, voor een Franse ex-student van het Brusselse P.A.R.T.S.
Wanneer de lichten doven, blijft de zaal eventjes zwart. Er doemt witte rook op terwijl zachte, dreigende muziek speelt. Charron, gekleed in het rood en steunend op een roer, duwt zich het podium op. Tergend traag gaat hij vooruit: hij neemt de tijd, zijn tijd. Charron verandert in Charon – de mythische veerman – die zijn vader helpt oversteken. Bij het neerleggen van een muntstuk voor op de ogen, de voeten, … vraagt Charron begrip, tijd en meer. Hij vraagt zijn vader te wachten, zich in te leven en over te geven aan de tijd van zijn zoon. Fabre past een mouw aan de mythologie en laat de getergerde Char(r)on los: harde, wilde bewegingen doorbreken de tekstuele serentiteit. Charron springt, kruipt, strompelt, … op het podium: hij belichaamt een serene storm.
Als ode aan je (biologische) vader en je (theatrale) vader kon Attends, Attends, Attends, … (Pour Mon Père) tellen. De verwijzingen naar beide ‘vaders’ zijn overduidelijk, maar welke het belangrijkst is doet er niet toe. Je weet immers dat de performance je niet onberoerd liet, wanneer het discussies over narratief, beweging, … teweeg brengt in de langzame rit huiswaarts.
about the author: Tomas
on){kind=link}