Goh, wat moet een mens schrijven over zulke hemelse muziek? Ik zou een stuk kunnen neerpennen over de vergane glorie van religieus geïnspireerde muziek. Wie schrijft er nu nog missen of vult de muziek in tijdens de vieringen in leeglopende kerken. Geloof me, de ervaringen die ik, een jongen uit een katholiek nest, al heb mogen beleven dankzij dit soort muziek is bovenmenselijk, goddelijk. Ooit zat ik in de Johanniskirche in Leipzig in een overvolle kerk naar Messiaens meesterlijke en machtige Resurrection du Christ te luisteren. Gisteren zat ik in die kathedralenzaal van deSingel te luisteren naar Monteverdi en Biber. Wat een pracht! Het deed me terug verlangen naar de tijd dat ik een koorknaap was en zo mooi ik kon meezong. Mijn jammerlijke puberteit liet me destijds spijtig genoeg inzien hoe belachelijk ik moest lijken ten aanzien van al die knappe grieten in het koor.

Ik zou ook kunnen schrijven over de virtuositeit van de uitvoerders, of over het belang van historische uitvoeringspraktijk, ongetwijfeld met zijn voor- en tegenstanders. Wie weet zou ik de sublieme essentie kunnen vatten van de muziek die voor ieder in de zaal zijn betekenis moet gehad hebben. Ik zou het ludiek kunnen aanpakken en over deze of gene muzikant kunnen beginnen die een prachtige versiering in de verf zette met zijn mimiek, of over die zanger die nog ergens anders zat terwijl het hele koor klaarstond om de eerste maagdelijke klanken te doen weerklinken. Maar ik besluit dat dat onrecht zou doen aan alles wat ik hoorde. Luistert u ALSTUBLIEFT eens naar het ‘agnus dei‘ uit de ‘missa Salisburgensis’ en als u nog wat meer wil proeven, naar het ‘Laudate Pueri’ uit ‘Selva Morale e Spirituale’ van Monteverdi. Ik bedacht gisteren dat een enkel woord ‘miserere’ zoveel componisten heeft geïnspireerd en dat ik nog zoveel moet beluisteren. Vergeef me mijn kort discours. Ik kruip weg in mijn hoofdtelefoon waaruit klaroenen en grootse koren schallen en ik denk af en toe terug aan die meisjes uit het koor.

about the author: Jan

Prelude Hij speelt muziek die zich afspeelt in een dorpje aan de Maas. Hij hoort een scene op een voetbalplein. De zon schijnt door de regen heen en hij houdt een laatste bal uit het doel. De geuren die uit moeders keuken opstijgen, doen hem hunkeren naar de warmte en liefde van het huis binnen. Rustig en kalm speelt hij de melodie van zijn zus die zingt, het ritme van een kleine broer die met de autootjes speelt, de harmonie van zijn ouders die werken in de tuin. Hij speelt een steeds terugkerend thema van de geur van de boomgaard achter het huis en een wandelende baslijn uit de jeugdbeweging. Hij speelt het majeur eindakkoord en daarna is hij rust. Hij draait het blad om. Fuga Het thema neemt hem mee naar een zorgvuldig geregisseerde onrustbarende wereld. Het contrapunt dringt zich op. Dissonanten wekken herinneringen aan een wespenangel en een nat bed bij het wakker worden op. Met tranen in de ogen herbeleeft hij in de doorwerking het sterven van een grootvader. Een modulatie doet hem schommelen in de donkere wereld tussen pesten en gepest worden. De minder frequente consonanten geven hem slechts even respijt, maar maken het ravijn van de door elkaar kronkelende thema’s van zijn onzekerheid en teleurstellingen nadien des te desastreuzer. Het thema komt een laatste keer allesvernietigend boven alle stemmen uit en hij is onrust. Hij draait het blad om, slikt even, ontspant zijn spieren en herhaalt uit het hoofd enkele passages uit de prelude.